Zakon o obaveznom osiguanju u saobraćaju od 2009. godine unosi značajne promene u sistem obaveznog osiguranja u saobraćaju, posebno obavezno osiguranje autoodgovornosti. Pored pojedinih pozitivnih rešenja u ovom zakonu koja imaju za cilj da čim više izjednače položaj oštećenih lica prema društvima za osiguranje sa kojim je zaključen ugovor o osiguranju i lica oštećenih u saobraćajnim nezgodama od neosiguranih motornih vozila, nepoznatih motornih vozila i motornih vozila osiguranih kod društava nad kojima je otvoren stečajni postupak koja svoja prava na obeštećenje ostvaruju pred garantnim fondom, Zakon donosi i neka nova rešenja koja se tiču organizacije i poslovanja garantnog fonda koja su nepovoljna sa stanovišta ekonomije i prava osiguranja. Tim nepovoljnim rešenjima koja se odnose na garantni fond posvećen je prvi deo rada. U drugom delu autor razmatra nedostatke u regulisanju mera nadzora koje Zakon o obaveznom osiguranju u sobraćaju propisuje da mogu biti izrečene prema društvima za osiguranje zbog povreda obaveza koje on za njih ustanovljava u obavljanju poslova obaveznih osiguranja autoodgovornsti i povrede nekih obaveza u sprovođenju svih obaveznih osiguranja u saobraćaju. Posebna pažnja u radu je posvećena, komparaciji mera nadzora koje ustanovljava ovaj zakon i onih koje društvu za osiguranje zbog istovetnih povreda obaveza u poslovanju u obaveznom osiguranju mogu biti izrečene primenom mera propisanih u Zakonu o osiguranju od 2004. godine.
Изборник