Prvi odeljak rada autor je posvetio ispitivanju korektivne i regulativne funkcije načela iz čl. 17, st. 1 nove Direktive o distribuciji osiguranja prema kome su distributeri kada obavljaju poslove distribucije osiguranja dužni da postupaju pošteno, korektno i profesionalno u najboljem interesu klijenata; zatim oblastima i nekim primerima u pojedinim oblastima poslova distribucije na koje se ovo načelo primenjuje; većem broju načela u srpskom pravu i u pojedinim drugim pravnim sistemima za koja bi se moglo smatrati da zajedno čine ekvivalent načelu iz pomenutog člana ove Direktive; razlozima zbog kojih bi pojam korektan u sprovođenju Direktive u naše pravo trebalo zameniti / prevesti pojmom savestan ili pravičan i zašto je opravdano da se pomenuto načelo po objektivno određenim kriterijumima konkretizuje u oblastima koja se tiču zaključenja ugovora distributera sa klijentima, ispunjenja njihovih obaveza i vršenja prava prema klijentima u kodeksu distributera o poštenom, korektnom / savesnom i profesionalnom obavljanju poslova.U drugom odeljku se ispituje kategorija „najbolji interes klijenta” kao cilj poštenog, korektnog / savesnog i profesionalnog obavljanja poslova distributera osiguranja i instrument kojim se izbegavaju moguće zloupotrebe distributera na štetu klijenta u obavljanju poslova distribucije osiguranja. Zatim, autor pažnju usredsređuje na ispitivanje načina posredstvom kojih se u Direktivi konkretizuje ova kategorija prilikom zaključenja ugovora distributera sa klijentom, ispunjenja pojedinih njegovih obaveza i u vršenju prava prema klijentu. Posebno mesto posvećeno je ispitivanju značaja pomenute kategorije u razgraničenju načela iz čl. 17 (1) Direktive i načela savesnosti i poštenja nacionalnih prava i drugih njemu u nacionalnom pravu srodnih načela kao što je načelo pravičnosti.Treći odeljak je mesto u radu na kome autor razmatra najvažnije obaveze distributera ustanovljene Direktivom prema klijentu koje nisu obligaciono-pavne prirode nakon čijeg ispunjenja nastaje njegova dužnost da dostavi klijentu određene informacije u vezi sa ispunjenjem tih obaveza na način određen u čl. 17, st. 2 ove Direktive. Od tih obaveza i informacija o kojima distributer ima dužnost da obavesti klijenta povodom njihovog izvršenja najviše prostora je posvećeno obavezi i informacijama od značaja za preduzimanje, od strane distributera, mera za održavanje efikasnih organizacionih i administrativnih mera radi sprečavanja sukoba interesa između distributera i obavezi i informacijama povodom unakrsne prodaje proizvoda osiguranja. Nakon ovog ispitivanja, autor otvara pitanje načina sankcionisanja distributera zbog povrede dostavljanja klijentu pomenutih informacija i dokazuje da se i bez posebnog regulisanja u nacionalnom zakonodavstvu ovih povreda u sprovođenju Direktive u nacionalno pravo one mogu sankcionisati kao svaka povreda obaveze na informisanje predviđena u nacionalnom obligacionom pravu kada postoji ugovorni odnos u kome je svaka ugovorna strana dužna da drugu obavesti o činjenicama od uticaja na njihov međusobni odnos. Za primer autor uzima odredbu čl. 268 srpskog Zakona o obligacionim odnosima.
Nepoštenoj prodaji proizvoda osiguranja kupcu / klijentu / osiguraniku kao jednom od mogućih za klijenta / osiguranika naročito nepoželjnih i ne retkih oblika zloupotrebe distributera na štetu klijenta u obavljanju poslova distribucije osiguranja, autor posvećuje četvrti odeljak rada. Centralno mesto u tom odeljku je diskusija autora sa ispoljenim gledištima u uporedno-pravnoj literaturi o načinu određivanja visine naknade štete koju treba dosuditi osiguraniku u slučaju nepoštene prodaje. Glavno mesto neslaganja autora sa ispoljenim gledištima je da ona ne vode računa o mogućim varijetetima takve prodaje, već pokušavaju da bez obzira na pojedine njene oblike dođu do univerzalnog pravila o visini naknade štete koju distributer duguje klijentu / osiguraniku.
U petom odeljku autor razmatra ograničenja u jednoobraznoj primeni načela iz čl. 17 Direktive o distribuciji osiguranja u državama članicama koja proističu iz jezičke nepodudarnosti tekstova na kojima je ona objavljena, ona koja proističu iz prava koja u primeni Direktive ima država domaćin prema posrednicima osiguranja matične države kada oni obavljaju poslove distribucije osiguranja na njenoj teritoriji i iz nejednakosti u tumačenju i primeni njenih odredaba iz pomenutog člana između sudova i nadzorne vlasti u delatnosti osiguranja.
Poslednji odeljak rada obuhvata osam obrazloženih zaključka do kojih je autor došao nakon ispitivanja obavljenih u prethodnim odeljcima, kao što su da obaveze koje su u rangu i značenju načela ustanovljenog za distributere osiguranja u čl. 17 Direktive najvažniji i najznačiji nivo na koji je podignuta zaštita potrošača u poređenju i nezavisno od nivoa zaštite koji je posrednicima osiguranja bio obezbeđen u Direktivi o posredovanju u osiguranju; da obaveze i dužnosti dostavljanja informacija o obavezama distributera kojima se u Direktivi konkretizuje načelo iz čl. 17 i suzbijaju moguće zloupotrebe distributera na štetu klijenata prilikom obavljanja poslova distribucije osiguranja, među kojima je najteža nepoštena prodaja proizvoda osiguranja, predstavljaju drugi nivo visoke zaštite koji se Direktivom obezbeđuje potrošačima; da je jedan od osnovnih ciljeva zbog kojih je doneta ova Direktiva bio da se ustanovi do tada nepoznato načelo u komunitarnom pravu distribucije osiguranja formulisano u pomenutom članu i da je u sprovođenju pomenutog člana Direktive u srpskom pravu osiguranja potrebno održati princip supervizije nadzornog organa nad delatnošću osiguranja zasnovan na pravilima umesto nadzora zasnovanog na ovom načelu.